De tijd vliegt...
Door: Deddy
Blijf op de hoogte en volg Deddy
27 Maart 2010 | Togo, Lomé
Lieve allemaal,
Het is ondertussen even geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord. Maar geen bericht is goed bericht. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op mijn verslagen.
Aangezien ik allerlei mails krijg met de vraag hoe het gaat en wat ik doe, voel ik me nu toch wel verplicht om een verslagje te schrijven. Het valt me tegen om mn dagboek bij te houden. Er is veel te doen hier en na een dag werken heb ik gewoonweg geen zin meer om te schrijven. Als het zo uitkomt beantwoord ik mailtjes en daar blijft het bij.
Maar degene die de reacties op mn blog volgt, zal ondertussen enigszins een indruk van mijn bezigheden hebben aangezien één van de Dutchies hier al een en ander heeft vermeld. Dat krijg je met verpleegkundigen die tijdens hun 12-uur durende nachtdiensten te weinig te doen hebben.
Maar het gaat prima met me. Bevalt ontzettend goed hier, gezellige mensen om me heen, werk is leuk om te doen, kortom ik vermaak me hier wel.
Ik zal proberen jullie een korte samenvatting te geven van de afgelopen weken.
Week 1 stond in het teken van de grote schoonmaak. Hier zijn we in de 2e week gewoon mee verder gegaan. En hebben we alle OK’s bedrijfsklaar gemaakt. En toen eindelijk donderdag onze eerste “echte” werkdag; opereren! Leuk, maar toch voel je je even weer leerling. Ondanks de ervaring die ik in Nederland heb opgedaan, voelt het alsof ik niks weet. Veel Engelse benamingen van instrumenten lijken in niets op de Nederlandse. Gelukkig is iedereen even vriendelijk en heeft men veel geduld. En na 2 dagen gaat het eigenlijk allemaal vanzelf.
Zal proberen een korte samenvatting te geven van hoe we aan patiënten komen.
Normaalgesproken wordt er grote screeningsbijeenkomsten georganiseerd, maar aangezien er 4 maart presidentsverkiezingen zijn gehouden, was het niet toegestaan de grote screeningsbijeenkomsten te houden. Dus zijn er meerdere kleinere pre-screenings gehouden. De mensen die mogelijk in aanmerking komen voor een operatie worden op het schip gezien door de specialisten en dan wordt besloten of en welke operatie mogelijk is en wanneer dit kan plaatsvinden (dit gebeurt iedere 2 week). De patiënten krijgen dan een afspraak mee wanneer ze zich moeten melden in de tent voor het schip. Daar vindt dan een soort van intake plaats, waarna de patiënten worden opgenomen op de afdeling en verder voorbereid op de operatie.
Er is gestart met maxillo-faciaal chirurgie (kaak-en aangezichts chirurgie, orthopedie en oogheelkunde). Ieder specialisme heeft een teamleider die weet welke instrumenten en materialen er aan boord zijn en wat er meest gebruikt wordt door de verschillende specialisten.
Voor de eerste week mochten we onze voorkeur aangeven wat betreft specialisme. Dus ik ben gestart met de orthopedische ingrepen en al vrij snel kreeg ik de bijnaam “ortho-zuster” en werd me gevraagd of ik daar tot het einde van het ortho-programma wilde blijven. Daar zeg ik dus geen nee tegen.
En naast alleen het werk als operatieassistent wordt ik bij het hele proces betrokken. Zo ben ik bij de 2-wekelijkse screeningen geweest, normaal gesproken is het onze taak om de patiëntdoorstroming in de gaten te houden en te helpen met het papierwerk voor patiënten die röntgenfoto’s moeten laten maken en voor alle opnames. Maar volgens de teamleider ortho was het voor mij toch veel interessanter om patiënten te zien dan papierwerk te doen. Dus zij het papierwerk en ik met de orthopeden mee om patiënten te zien. Er worden tijdens het ortho-programma alleen kinderen geholpen. Je ziet hier veel kinderen met klompvoeten en O- of X-benen. En daarnaast nog de meest bijzondere en extreme afwijkingen qua vorm en stand van benen dat je echt met open mond staat te kijken. Deze foto’s mag ik niet op mn blog plaatsen, dus die krijgen jullie wel te zien als ik terug ben.
Naast de kinderen die uiteindelijk gepland worden voor een operatie, zien we ook veel kinderen die niet geholpen kunnen worden. Enerzijds omdat de afwijkingen niet ernstig genoeg is en aan de andere kant ondat de afwijking te ernstig is en er plastische of neurochirurgie aan te pas moeten komen en dat is niet haalbaar. En dan is het heel hard om te moeten zeggen dat je kinderen niet kunt helpen, hoe graag je het ook zou willen. En je weet dat veel ouders met hun kinderen naar het schip komen als laatste hoop, en met een paar woorden ontneem je ze alle hoop. Heel moeilijk en frustrerend, maar het is goed om dat ook met elkaar te kunnen bespreken.
De patiëntjes die we wel kunnen helpen, hebben we gelukkig echt iets te bieden en ze zijn zo blij als ze hun rechte gipsbeentjes zien.
Naast opereren wordt er ook veel gestart met gipsbehandeling, voordat er geopereerd kan worden. Dit gebeurt in een orthopedisch klinkiekje in de stad Lome. Ook daarbij wordt onze hulp ingezet. Even een middagje van het schip af en werken in een andere ruimte dan de OK.
En zo kan ik natuurlijk nog even doorgaan door uitgebreid over alle operaties te vertellen en alle verhalen van patiënten, maar dan krijg ik dit verhaal vandaag niet af. Dus die verhalen komen wel als ik weer terug ben.
Gelukkig bestaat het leven hier niet alleen uit werken. Als ik geen dienst heb in de weekenden heb ik heerlijk de tijd om vakantie te houden. Zo hebben we ondertussen een uitstapje naar de watervallen gemaakt, een dorpje aan de andere kant van een meer bekeken, dan zie je het “echte” Afrika. De reis er naar toe was een hele belevenis. 8 man in een auto is hier heel gewoon, dus ook wij passen ons daar bij aan (zie foto). Toch ben je blij als je dan heelhuids terugkeert op het schip.
Verder is vooral het uitrusten en relaxen in de weekenden nodig. Het werk is toch behoorlijk intensief door alles wat je doet en ziet. En je leeft continu met veel mensen op dezelfde plek. Daarnaast slaap ik hier erg slecht, dus aan het eind van de week ben ik toch wel erg moe.
Vanmiddag heerlijk naar het zwembad. Afkoelen, want het is hier nog steeds boven de 40 graden en verder kom ik mn tijd wel door met het lezen van een goed boek.
Degene die meer wil weten of vragen heeft moet maar een mailtje sturen.
Het is ondertussen even geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord. Maar geen bericht is goed bericht. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op mijn verslagen.
Aangezien ik allerlei mails krijg met de vraag hoe het gaat en wat ik doe, voel ik me nu toch wel verplicht om een verslagje te schrijven. Het valt me tegen om mn dagboek bij te houden. Er is veel te doen hier en na een dag werken heb ik gewoonweg geen zin meer om te schrijven. Als het zo uitkomt beantwoord ik mailtjes en daar blijft het bij.
Maar degene die de reacties op mn blog volgt, zal ondertussen enigszins een indruk van mijn bezigheden hebben aangezien één van de Dutchies hier al een en ander heeft vermeld. Dat krijg je met verpleegkundigen die tijdens hun 12-uur durende nachtdiensten te weinig te doen hebben.
Maar het gaat prima met me. Bevalt ontzettend goed hier, gezellige mensen om me heen, werk is leuk om te doen, kortom ik vermaak me hier wel.
Ik zal proberen jullie een korte samenvatting te geven van de afgelopen weken.
Week 1 stond in het teken van de grote schoonmaak. Hier zijn we in de 2e week gewoon mee verder gegaan. En hebben we alle OK’s bedrijfsklaar gemaakt. En toen eindelijk donderdag onze eerste “echte” werkdag; opereren! Leuk, maar toch voel je je even weer leerling. Ondanks de ervaring die ik in Nederland heb opgedaan, voelt het alsof ik niks weet. Veel Engelse benamingen van instrumenten lijken in niets op de Nederlandse. Gelukkig is iedereen even vriendelijk en heeft men veel geduld. En na 2 dagen gaat het eigenlijk allemaal vanzelf.
Zal proberen een korte samenvatting te geven van hoe we aan patiënten komen.
Normaalgesproken wordt er grote screeningsbijeenkomsten georganiseerd, maar aangezien er 4 maart presidentsverkiezingen zijn gehouden, was het niet toegestaan de grote screeningsbijeenkomsten te houden. Dus zijn er meerdere kleinere pre-screenings gehouden. De mensen die mogelijk in aanmerking komen voor een operatie worden op het schip gezien door de specialisten en dan wordt besloten of en welke operatie mogelijk is en wanneer dit kan plaatsvinden (dit gebeurt iedere 2 week). De patiënten krijgen dan een afspraak mee wanneer ze zich moeten melden in de tent voor het schip. Daar vindt dan een soort van intake plaats, waarna de patiënten worden opgenomen op de afdeling en verder voorbereid op de operatie.
Er is gestart met maxillo-faciaal chirurgie (kaak-en aangezichts chirurgie, orthopedie en oogheelkunde). Ieder specialisme heeft een teamleider die weet welke instrumenten en materialen er aan boord zijn en wat er meest gebruikt wordt door de verschillende specialisten.
Voor de eerste week mochten we onze voorkeur aangeven wat betreft specialisme. Dus ik ben gestart met de orthopedische ingrepen en al vrij snel kreeg ik de bijnaam “ortho-zuster” en werd me gevraagd of ik daar tot het einde van het ortho-programma wilde blijven. Daar zeg ik dus geen nee tegen.
En naast alleen het werk als operatieassistent wordt ik bij het hele proces betrokken. Zo ben ik bij de 2-wekelijkse screeningen geweest, normaal gesproken is het onze taak om de patiëntdoorstroming in de gaten te houden en te helpen met het papierwerk voor patiënten die röntgenfoto’s moeten laten maken en voor alle opnames. Maar volgens de teamleider ortho was het voor mij toch veel interessanter om patiënten te zien dan papierwerk te doen. Dus zij het papierwerk en ik met de orthopeden mee om patiënten te zien. Er worden tijdens het ortho-programma alleen kinderen geholpen. Je ziet hier veel kinderen met klompvoeten en O- of X-benen. En daarnaast nog de meest bijzondere en extreme afwijkingen qua vorm en stand van benen dat je echt met open mond staat te kijken. Deze foto’s mag ik niet op mn blog plaatsen, dus die krijgen jullie wel te zien als ik terug ben.
Naast de kinderen die uiteindelijk gepland worden voor een operatie, zien we ook veel kinderen die niet geholpen kunnen worden. Enerzijds omdat de afwijkingen niet ernstig genoeg is en aan de andere kant ondat de afwijking te ernstig is en er plastische of neurochirurgie aan te pas moeten komen en dat is niet haalbaar. En dan is het heel hard om te moeten zeggen dat je kinderen niet kunt helpen, hoe graag je het ook zou willen. En je weet dat veel ouders met hun kinderen naar het schip komen als laatste hoop, en met een paar woorden ontneem je ze alle hoop. Heel moeilijk en frustrerend, maar het is goed om dat ook met elkaar te kunnen bespreken.
De patiëntjes die we wel kunnen helpen, hebben we gelukkig echt iets te bieden en ze zijn zo blij als ze hun rechte gipsbeentjes zien.
Naast opereren wordt er ook veel gestart met gipsbehandeling, voordat er geopereerd kan worden. Dit gebeurt in een orthopedisch klinkiekje in de stad Lome. Ook daarbij wordt onze hulp ingezet. Even een middagje van het schip af en werken in een andere ruimte dan de OK.
En zo kan ik natuurlijk nog even doorgaan door uitgebreid over alle operaties te vertellen en alle verhalen van patiënten, maar dan krijg ik dit verhaal vandaag niet af. Dus die verhalen komen wel als ik weer terug ben.
Gelukkig bestaat het leven hier niet alleen uit werken. Als ik geen dienst heb in de weekenden heb ik heerlijk de tijd om vakantie te houden. Zo hebben we ondertussen een uitstapje naar de watervallen gemaakt, een dorpje aan de andere kant van een meer bekeken, dan zie je het “echte” Afrika. De reis er naar toe was een hele belevenis. 8 man in een auto is hier heel gewoon, dus ook wij passen ons daar bij aan (zie foto). Toch ben je blij als je dan heelhuids terugkeert op het schip.
Verder is vooral het uitrusten en relaxen in de weekenden nodig. Het werk is toch behoorlijk intensief door alles wat je doet en ziet. En je leeft continu met veel mensen op dezelfde plek. Daarnaast slaap ik hier erg slecht, dus aan het eind van de week ben ik toch wel erg moe.
Vanmiddag heerlijk naar het zwembad. Afkoelen, want het is hier nog steeds boven de 40 graden en verder kom ik mn tijd wel door met het lezen van een goed boek.
Degene die meer wil weten of vragen heeft moet maar een mailtje sturen.
-
27 Maart 2010 - 13:27
Henk Wolf:
respect Deddy leuk om wat van je te lezen. Jammer dat er geen geluid bij zit, het is na je vertrek een zo stil op de OK. -
27 Maart 2010 - 15:31
Gerda En Willem:
Leuk om te lezen dat je het naar je zin hebt. Wij willen je voor dinsdag alvast een hele fijne dag wensen. Liefs uit Assen -
28 Maart 2010 - 20:32
Carla:
Hoi Deddy, leuk weer een verslagje van je.
Fijn dat alles naar wens gaat. Moe maar voldaan dus....
Succes.
Groetjes Carla. -
29 Maart 2010 - 19:18
Christa Wolters:
Ha die Deddy,
Fijn ff een verslagje te lezen. Jolien noemde jou naam vanavond bij het jeugdjournaal. Er was een meisje wat een beetje schor praatte, He zei ze die praat net als Deddy. Je snapt dat we wel ff moesten lachen.
Vergeten doen we je dus zeker niet, wel missen natuurlijk.
Dikke kus van ons allemaal.
Christa -
30 Maart 2010 - 21:31
Carla:
Het kan nog net zie ik qua tijd....Deddy van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren in goede gezondheid toegewenst.
Groetjes Carla. -
01 April 2010 - 19:22
Arjan En Gerda:
Hey Deddy,
Je hebt het erg druk, maar toch goed om te lezen, dat je het kennelijk zo naar je zin dat je maar amper tijd vindt om een verslagje te schrijven. Da's mooi. Wij zijn vorige week begonnen met onze DTS bij YWAM. Tesamen met ons draait er ook een Mercy DTS en heb ik een aantal keren aan je moeten denken. Wat zij gaan doen tijdens hun outreach lijkt erg veel op hetgeen jij nu doet.
Lieve Deddy, we blijven je volgen. Tot ziens in september :-)
Blessings!! -
04 April 2010 - 19:57
Oma Feika:
Hallo Deddy,
dat had je niet verwacht he, een berichtje van mij, fijn dat het zo goed gaat met jou. lieve groetjes,
oma Feika, ook van opa Wiecher -
07 April 2010 - 10:32
Lisa Dijkhuizen:
Hey Deddy,
Leuk om je verhalen te kunnen lezen.
Wat een avontuur, super dat je dit doet!
Groetjes, Lisa. -
08 April 2010 - 09:52
Gert-Jan En Anita:
Hoi, ook even een berichtje van ons. Leuk om je verhalen te lezen, bijzondere ervaring hoor!! Succes met alles en geniet ervan, groet uit Stadskanaal!! -
10 April 2010 - 14:38
Jitze Warris:
Lieve Deddy,
Goed om jou te volgen. Als gemeente en als persoon missen wij je wel.
Maar ik las nog 36 dagen en dan ben je er weer.
Geniet maar van de momenten die ontvangt en ervaart.
In de gemeente gaat het goed. Veel te doen maar wel met liefde te doen.
Met mij en Linie gaat het goed. Mijn lichaam vertoont wel kuren.
Nu Deddy Gods Zegen en tot gauw.
Jitze -
11 April 2010 - 12:37
Erik Velema:
hee zo te zien en te horen ben je inderdaad daar waar God je wil hebben. veel zegen toegewenst, eneuhhh.... qua foto, vol is vol hoor. -
11 April 2010 - 13:19
Karindavids:
hey
wat leuk om weer iets van je te lezen. toch missen we jou nog steeds op het werk. met name voor het overnemen van de diensten hahahaha grapje. ben blij als je er weer bent
tot gauw -
19 April 2010 - 09:07
Gerda En Willem:
He meisje,
Gaat het nog steeds goed met Je? Te druk voor verslagen schrijven? ben echter wel nieuwschierig naar je hoor en hoop gauw weer iets te lezen. Liefs uit Assen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
